Gülemiyordu nedense artık
Hayat tüm güzelliğini yitiriyordu,
Sözcüklerin anlamı karmakarışık
Yüreğindeki fırtına da sürükleniyordu.
Geçmişine baktı bir an,
Gözlerinin içinde hafif bir ışık
Daha önce hiç dert yanmamıştı sevdadan
Erkek adam ağlamazdı, o da ağlamadı!
Kendini yağan yağmurun kollarına bıraktı
Yanaklarını döven yağmur damlaları
Bütünüyle silip götürmüştü,
Acının tatsız meyvesi gözyaşlarını.
Ne aşka kızıyordu, ne de sevdiği kadına
Onun tüm sitemi kitaplarda yaşananlara.
Oysa böyle miydi sevmek Vadideki Zambak’ta?
Ya da boşu boşuna mı anlatmıştı Goethe
Aşkın büyüklüğünü Genç Werther’in Acıları’nda
Nazım Hikmet ne de güzel söylemiş iki satırda
“Gözlerine bakarken
Güneşli toprak kokusu vuruyor başıma…”
Ya ben,
Ben ne söylesem ki sevdiğim kadına,
-“Bebek yüzlü meleğim” desem-
İnanır mıydı bedenimi saran sevdaya…
İBRAHİM ŞENTÜRK