kan kusarken,
uzaklaşıyorum
boğulan gülüşlerimle senden.
acılarımı birbirine çatıp dururken
soğuk savaşlar başlıyor içimde.

sonra uzayıp giden sağır eden bir sessizlik,
sana dair ılık dilekler geçiriyor içimden.
çoğalan dalgınlıklarımla ,
buluyorum ben kendimi , yine sende .

üstüme kalan yokluğunun hacmiyle
cümlelerim devrikleşiyor
sinsi yıkımlarının altında eziliyorum
ağrısız zamanların, yakınlaştığnı umut ederek .


uykuya hasret ,
hareketsiz gözlerimin k’arasıyla,
ıslak kirpiklerime iliştirerek,
doya doya yazıyorum tüm bildiklerimi .
yüreğimde ayaklanan hecelerle,
parantez aralarına sıkıştırarak seni.
mutluluğun izini süremesem de ,
içime batan sessizlikle
geri getiremesem de terkeden aklımı yerine.

kurtarmamın imkansız olduğunu bile bile
geçmişimi yansıtan
ağustos sabahının ,soğuk duvarlarına açılan solgun gözlerimle
yürüyorum yavaşça
uçurumun kenarına astığın ,
yokluğunla delip geçtiğin ömrüme .


en ağır susuşlarım, yer edinirken yüreğime
resminde gezinen yılgın parmaklarım
en kara şiirlerimin derinine gömüyor yüzünü

*

sevgimin hatırı yoksa ,inlediğim gecelerin hatırı olsun
uzak dur titreyen yanımdan
kes bıçak gibi ,gölgeni yaralarımdan
Aşk-ı bana bırak
kıyametimi yanına al
git yar !

ölümlerden ölüm beğenmeme bile fırsat vermedin.

son istegim senden,
yüzümde açtırmadığın tomurcuklarımı
toprağıma diker misin..?


Aşk-ı Kıyamet
.
.
.