ben sırılsıklam özlerken seni
şiirler dökülüyordu gölgelerin saçlarından




susmaktı zaman
varla yok arası öpüşmeler düşerken aklıma
ellerimde kalan sıcaklığın üşürdü
yakamozlar gibi gözlerin gülerken bakışlarıma
ben üşürdüm susardım dudaklarına




oysa ki ne çok varmıştım dudaklarının kıyısına
ne çok depremler yaratmıştık gecenin ortasına
ve ne çok ağlamıştık yağmura inat
ellerimiz ayrılırken kendimizde bitmiştik
zaman susmaktı işte o an




şimdi ne zaman gözlerimi yine sana yumsam
bir gök kubbe ağlar dudakların dudaklarıma dokundukca
ruhum firar ederken anlamsızca ruhumdan
şiirlerim terler gecenin orta yerinde
zaman durur her dukunuşunun ardından



ve an gelir korkarım her şeyden
özlemekten korkarım düşlemekten korkarım
ve hatta
hayalini bile öpemem yar
suya yansıyan gülüşün yok olacak diye
dokunamam korkumdan




korkularım terler gecenin ayazına aldırmadan
dudaklarımda ki ki çatlaklarımdan sen sızarsında yutkunamam
ve susamışlığım özlemlerim korkularıma yenik düşer
ve ben aralarım gözlerimi yine yokluğuna



ve ben sırılsıklam özlerken seni
hasret dolu şiirler ağlar yoklğuna [




ay/su