Ankara’nın soğuk rüzgarların da,
Cama vuran bir kar tanesi gibi sessiz,
Kaldırım taşlarının feryadı gibi suskundu gelişin dünyama.
Öyle çaresiz bakarken pencerenin kenarından hayata,
Aşkımı müjdeleyen haberci,
Sendin,
sendin o ellerimi soğu aldırmadan sıcak tutan.
Sendin o çaresizliğimin perdesi, yalnızlığımın gölgesi..
Göz yaşlarıma dur diyecek, kalbime yegane sahip olabilecek kişi..
Sözlerim adeta bir sokak kedisi kadar korkak, ürkek çıkıyor ağzımdan,
Seni incitecek diye.
Gözlerim bakmaya doyamıyor, kalbim ellerinde paramparça olmaya hazır.
Bir buse kadar saf, bir ağaç kadar gür, bir anne gibi şefkatli sevginle beni kucakladığın günü hiç unutamam sevgilim.
Kulağımda ki ritmin ahengi değişti, kalbimde ki müzik hep seni söylüyor,
Eski bir plak gibi, tek parça çalıyor ama sonsuz olduğunu bilerek ve isteyerek.
Gözlerinde ki gülüşü oynuyor hafızam sürekli,
Bana bakışını.
Seni seviyorum derken adeta kelimelerin kalbinden çıkışını görüyorum.
Her dokunduğumda sonsuzluğu hissediyorum,
Sen de beni, bende ise seni görüyorum.
Rüyalarımın artık bir sahibi var,
Ne mutlu bana artık yalnız uyumayacağım,
Korktuğumda sana sığıncağım.
Hayallerimin ortağı..
Bir şey istiyorum senden hadsizce, düşünmeden.
Fakat her şeyden çok umut ederek.
Kızma bana, sadece;
Nefes aldığın her an,
Seni bensiz, beni de sensiz düşünme..



10 Şubat 2012 Ankara