Saatlerce kafamın üzerinde dönen pervaneye bakıyorum ...
Bir ara yavaşladı ve benden başka kimse göremedi , bunun sebebi sadece benim onu izlemem olabilir , bilmiyorum . Plakta soluk bir şarkı çalıyor ne dediğini anlamasam da kulağıma hoş geldiği için haftalarca bu şarkıyı dinliyorum . Her cümlesi etime saplanıyor damarlarımı kesiyor . İnsanlar neden şarkılar varken insanları sever ki ? Üst kata taşınan üniversiteli çocuklar gürültülü müzikler eşliğinde her gün eğleniyorlar . O kadar kalabalıklar ki ben o kalabalığın içinde kendimi kaybedebilirim , boğula bilirim . Siyah , iğrenç böcekler gibi güneşten kaçıyorum ve güneşin odama girmesini engellemek için camlara yapıştırdığım gazetede ki haberleri okuyarak zamanımı geçiriyorum . Kirli , çatlak aynalarım vardı hepsini parçaladım, zamana karşı koyamayan vücudumu izlemek bana acı veriyordu . Hiçbir şeye karşı koyamamak canımı yakıyor, yelkovanın umursamazsa ilerleyiş sesi kulaklarımı sağır ediyor , en parlak renkler bile kararıyor hızla . Kulaklarımı yerinden söküyor bu sessizlik , cam kırıkları gibi canımı yakarak dolaşıyor beynimin içinde . Bazı geceler rüyalarımda ki karabasana sarılıp uyuyorum, o kadar dipteyim ki daha fazla düşmekten korkmuyorum . Vücudumda derin yaralar oluştu insanların beni bu şekilde görmeleri istemiyorum suratıma bakarak havaya saçtıkları kahkahalar kafası güzel bir kurşun gibi saplanıyor vücuduma. Bu yalnızlığın sebebi yıllar önce bir bar çıkışında tanıdığım o mavi saçlı kadın. Güzel bir gecenin getirdiği kötü bir hastalık .

Bu hastalığın adı sensizlik,
Bu hastalığın adı yalnızlık

Unutamıyorum ,
Ölüyorum ...