Son sözün yüreğime hançer gibi saplandı.
Bende dayanacak güç, takat bırakmadı
Ciğerim, içim yandı, yüreğim dağlandı
Son söz, bende benden eser bırakmadı

Oysa oysa inanmıştım ben her sözüne
Kurarken sevgi hecesi bakamazdım gözüne
İniyordum bin bir umutla en derin özüne
Kalbim bile dayanamıyordu bu aşk közüne

Kemgözlerden bile sakınırdım her yerde
Oluveriyordu elim kem gözlere perde
Aşk için inceydi boynum, verirdim serde
Meğerki ayrılıkta varmış senden kaderde

Anlamadım bir türlü sana olan aşkımı
Ne feryadımı duydun, nede içli ahımı
Hepten hafife aldın saf duygularımı
Yıktın umutlarımı, çektirme al canımı

Bırak git! Olsun mutluluklar seninle
Bana kırık kalp, yıkık hayalin yeter
Haydi git! Mutlu olacaksan el âlemle
Bana virane gönül, harabe aşk yeter

Unutamaz; Adam gibi sevmiştim seni
Ümitle yaşanmış geçmişi, olup biteni
Zerresine kadar sevmiş bu gönül seni
Eriyip toprak olsa da Âdem’in aciz teni