görüyorsun sokakları,kaldırımlar dar
duvarlar gri,gökyüzü görünmez olmuş
ne fazla ne eksik yaşam sunulmuş
sessizliğin arasında,avazı çıktıkca bağıran
geçmiş kendi yerini alıyor
onu herkes biliyor

konuşmalar mayın tarları sınırında
dokunduğun kadar aralanıyor acı kapılar
nice can dediklerin bile toprak olmuş
üzerinde yaşayan cesetler dolaşıyor
hadi tutun ellerimi kaldırın
gücünüz yetiyorsa beni

bir kaç satırdır belki
sevabıyla günahıyla cevapsız kelimeler
şiir tadında ezberdir geç sesleniş
unutulur elbet bu kalem tutan eller
tozlu raflardan alınacak bir nefes bekler
ölü toprağı örtülmediyse eğer

şair/şiir/iki ayrı kutuplara düşer
ölmedende ölür mutluluğun adı acıysa yürekte
üzerine toprak dökülmeden mezarada girer
verdiği hiç bir sözü tutmamışsa hayat
ölür işte/şair ölür/şiir ölür
unutulur insan.