kaç yaprak cekip yırrttım duvardaki takvimden
’ hiç’ liğimizle kaç zaman tükkettik yar
sayıyorum avazım cıktığınca ,tüm tükenmişliğimle
farkedemeden düştüğümüz o uçurumun dibinden

ben dünyaya seni sevmek için gelmişken
yitirmeyi göze alamadığım sevdamken
sürdün en çaresiz yanıma hasret acılarını
ezerek çiğneyip geçtin senelerimizi, bir el sallayışınla
bıraktın ,bir daha adımlayamayacağın hayatının kenarına

söylesene hangi değer’e sattın yaşadığımız günlerimizi?
kime kurban ettin ,uyanamayacağımız sabahları ?

tek senin avuçiçinde gülerken yüzüm
şimdi yüreğimin parçalanmışlığında gömülüyor gamzelerim
kaç geceler sokağın lambasında seni özlediğim nemli gözlerim
bu evde sana ait olan herşeyi sisli görüyor şimdilerde sevgilim

alıştım artık sırılsıklam bedenimle gece yarıları irkilmeye
sen yerine taş bastım yüreğime
alıştım artık sensizliğe
ne olur, yalvarırım gelme..

Aşk-ı Kıyamet
.
.
.