Benim hayatım, öyle karmaşık öyle fırtınalı ki
Kar boran tipi hiç eksik olmaz
Nasıl yaşadım farkına varamadım
Her gün ölüp-ölüp dirildim
Hayat denen arenada
Cehennem zebanilerini gördüm…


Körkütük aşık oldum
Yarım eksik kalsa da
Tutkulu sevda yaşadım
Riyakarlığı gördüm
Nefret ettim aşktan
Pes etmeyi öğrendim...


Herkes seyirciydi, hayat denilen tiyatroda
Önlerden yer kapmışlar
İzlemekteler beni
Sahnede oynarken
Zorlanıyorum rolümü yaparken
Ben de bilmiyorum neyi oynuyorum...


Çekilirim evimin bir köşesine
Kendi kendime konuşurum
Hem kızarım hem gülerim
Düştüğüm anlaşılmaz halime…


Düşünürüm enine boyuna
Aşkta gurur olmaz
Yenilme gururuna…
Söz ver kendin için kendine
Denizler her zaman çarşaf gibi olmaz
Zaman-zaman kıyıları dalgalar yalar
Seviyorsan denizi, seveceksin dalgayı da…


Seviyorum demekle olmuyormuş
Geçte de olsa anladım…
Her ne hikmetse sana anlatamadım
Sevilmek için sevmeyi bileceksin...


Ve ben sana kendimi anlatamadım
Geçti zaman…


//Nostaljiyi siyah beyaz resimlerde aramayacaksın...//

Mustafa KARAAHMETOĞLU
31.07.2013



Şiirime ses olan değerli kardeşim
Bünyamin DEMİREL’e
çok teşekkür ediyorum.