Bir kadının en az üç kızı olmalı
ben tek olduğumdan annem her şeye beni koşturur

Ayten su getir
Ayten sofrayı kur

sonra da alır eline bir gazete
spor sayfasına kadar okur
ne Güzin ablası kalır
ne de yıldız falı

offf Allahım ne yapmalı
dedim
ve yaptım sonunda
kendimi dondurdum
bir not yazmıştım
onu da cam bir şişenin içine koyup
saldım denize

hazreti Musa gibi bir bulan olur elbet
duyar o da bir gün nasıl olsa
yirmi yıl sonra müsavi olur yaşlarımız


kendimi dondurmalıydım
söylendim kendi kendime
dalgın dalgın
yine o gelmişti aklıma
sızladı içim

onca dert arasında
yine de baktım aynaya
en tatlı gülüşümü
altın yaldızlı bir hediye paket kağıdına sardım
ardından en güzel şiirimi
sarıp sarmaladım sigaramın dumanına

dışarda patlamalar oluyordu
çözüldüğümde hiç böyle sesler duymayacaktım
sonra korkularımı
acılarımı
en acısını seçerek içlerinden
onun habersiz çekip gittiği günü
hayal kırıklıklarımı
koydum dondurucuya

sonra
annem seslendi içerden
kızıım geel ilacımı getir içerden dedi

annemin ilacını
sancılarını
ahlarını oflarını birer birer
ha bir de
nefret ettiğim ilaç kutusunu
sığdırdım tıka basa doldurdum

uzaktan bir çocuk ağlaması
ardından kedi miyavlaması duyuldu

sonra yatıp uyudum
onu gördüm rüyamda
ve bütün yazdıklarını

dolunayı
ve gökteki
en parlak yıldızı

dondurdum
postuma saman doldurdum
uykuyla uyanıklık arası

uykumu
rüyamı
en sevdiğim parfümümü de

annem bağırdı yine rüyamın en tatlı yerinde
tam onunla el eleyken
tam da bana güzel şeyler söylerken

duymakla duymamak arası
sonra birden hissizleştim
artık duymuyordum
dünya yıkılsa
yer yerinden oynasa
umurumda mıydı ki dünya
artık acı hissetmiyordum
donmuştum

31/Temmuz/2013/Çarşamba/Bodrum

Yüksel Nimet Apel