benim hocam
kutsal bir adamdı
yıllar yılı açlığa inanır
mevsim mevsim üzerinde yağmurları tüketirdi

gün olur
o susar
ben bağırırdım

gece olur
o güler
ben ağlardım

can eriyişi gibi
sımsıkı kapanırdı yaşamım

sonra ...
gölgesiyle konuşur
ona bir şeyler anlatırdı

geçici olan her şey çabuk değişebilir diye
kuru bir ekmek dişlenmiş zeytin buldumu
saklardı

tanrısı yoktu
her sabah tanrılar seni bekliyor diye
selamlardı

yaklaşırdım
duraksardım

durma !
yürü derdi

her görüntü her biçim geçicidir
yiyecek bir şeyin yoksa en akıllı iş
oruç tutmaktır

üşürdüm
bağırırdı

ben dururdum
rüzgarım yürürdü
gagalar yüreğime konardı

zaman yaşlanırdı
konuşmazdı

ve dün
ilk defa
ilk defa kokusu ıslaktı
ilk defa çırılçıplaktı

yaklaştım

dur !
gölgemi gördün mü dedi

açlığın pençesine düşe kalka gülmeyi
oruç tutmasını öğrendim senden

sabır nedir onu bilirim
hiç görmedim

aşk bilmem ben







Zeki Çelik