Ne çok anı biriktirdim
Unut diyorlar sana acı verenleri
Yalnız mutlu anlarını hatırla
Duygusuzlar bilmiyorlar mı ?
Unutmak için hafızanı kaybetmek gerekir
Oysa ben hepsini hep sevdim

Rüzgar esiyor Sahrada efil efil
Benim , benim hafızamsa bir fil
Anılarım geçmişime delil
Geleceğime ise kefil
Girince beynimin odalarına
Hepsi eşsiz birer parça enfes
Bir sonraki parçayla biraraya gelince dudaklarım
İşte o zaman alıyorum doyumsuz nefes

Bir başka odaya geçerken şaşırıyorum
Altın kafesler var içerisinde çeşit çeşit kuşlar
İlk bakışta cezbedici güzellik gibi görünsede
Dayanamıyorum salıyorum bütün kuşları
Kanat çırpıyorlar özgürlüğe
Semaya süzülürken biran durup bakıyorlar minnetle
Gidin diyorum gidin ve tadına varın varoluşun

Biraz daha ilerlerken odalarda
En çok istediğim yerdeyim burayı çok sevdim
Engin bir Okyanusa dalıyorum ,suyu ten sıcaklığında
Önce üzerimdeki giysilerden sonra topraktan soyunuyorum
Ayağıma çocukken bir numara büyük gelen
Büyüdüğümde ise bir numara küçük gelen ayakkabılardan sıyrılıyorum

Bir balık hoşgeldin diyor anlıyorum
Ses midesinden geliyor birkaç damla yaş akıyor gönlümden
Karışıyor derya ya bir yerlerde tuz gölü oluyor
İniyorum daha da derine duru ,berrak su
Dibi pırlanta ,inci karışımı parıldayan kum
Riya yüklü mahluklar hani bir kaşık suda boğuluyorduk ?

Herşey hepinizden vazgeçtiğimde başladı
Artık hiç bir şey vazgeçilmezim değil
Kendime yolculuğum ebediyyete
Huzur içerisinde huzura doğru ilerliyorum
Bir gün gelip ulaşınca doyuma (doğum)
İşte O vakit kendimdende vazgeçeceğim ...

Feruzan KÖPRÜBAŞI