"Her şey bireysel olarak yerinde olsa bile ,Ülke gündemi yüreğimizi yaralıyor.
Ya da bu kadar hüzün varken günlük hayatta,sen yanımda olsan katlanırdım."
Demiş harika dizelerin arkadaşım.Beğeniyle okudum.
Sevgiler alkışlar İzmir'den..

Küçücük, tek kişilik evimin penceresi açık, sivrisineği bol ve sıcak odasında uyuya kalmışım...
Televizyon açık, bilgisayarımda şair dostlarım gezinirken...
Zaman almış başını gitmiş, sehere yollanmış gün...
Gözler uykulu, başımda ağrılar, çınlamakta kulaklarım ama,
yine de bu şiire yorum yazmadan uyumayacağım.
Neyse,
gevezeliği bırakalım, Glenay sayfasını beyhude cümlelerle doldurmayalım,
asıl konumuza, şiirimize dönelim.

Şiirin son satırı çok etkiledi bizi aslında.

''gülmeyi öğretsen gözlerime!''

Ne kadar anlamlı, ne kadar içten, ne kadar güzel bir söz.
Bana yaşamayı öğretsen gibi bir şey bu.
Soluk almayı, su içmeyi...
bana sevmeyi öğretsen...
Mutluluğu...

Çok güzel çok...

Şiirde,
bir hayali sevgiliye özlem var gibi geldi bana.
Sanki söz konusu olan sevgili değil de,
onunla yaşanması muhtemel olan sevgi...
Sevgili sadece sevgiye vesile gibi...

Bu açıdan baktığımızda, çok daha sempatik gözüktü gözüme şiir.

Bir de,
günlük hayatın karmaşasından, sevimsizliğinden sıyrılıp,
güzellikler diyarına yelken açış gerçekten güzeldi.

Ne yazmalı başka?...
Glenay şiirleri hep güzel olur zaten.
Abartıdan uzak, gönülden çıktığı sıcaklıkta...
Hiç de soğumazlar, hep sıcacık kalır cümleleri...
Tebrik ediyorum...Güzel şiirdi yine.

Bir tutam hayat tarafından 7/28/2013 1:58:04 AM zamanında düzenlenmiştir.

dilek dağarcığıma heceler koydum
beklerken şiire dönsünler diye
pembeler içinde hayallere uydum
yıldızlar halimden bilsinler diye..
gözlerimiz gülmeyi öğrendi de
özümüz gülemiyor şairim
memleketin ahvaline bakınca
unutuluyor billahi pembeler....
tebriklerim çokça
her dem saygılar