Benimde bir zamanlar kuşlarım vardı,
Kuşlar kadar sevdiğim, kızlar bilirim.
Hoyrat geçen gençliğimin delikanlılık çağında,
Adam gibi sandığım, puştlar bilirim.

Bilmediğim bir çok şey bilirim,
Bildiğimi sandığım bir çok şey gibi.
Gülerken ağlamayı, ağlarken gülmeyi,
Dar ağcına ellerimle astığım gençliğimin
Boynuna geçirdiğim ilmeği,
Yani, adam gibi sevmeyi bilirim.

Sevda yüklü vagonlarında gurbet trenlerinin,
Hasret çığlıkları atarak uzaklaştıkları
Sıra sıra dizilmiş raylar,
Anadolu’’nun bozkırlarında yağız delikanlıların,
Yelesine tutunarak cirit oynadıkları,
Rüzgarlarla yarışan, doru taylar bilirim.

Bilirim,
Izdırap denizinde fırtınalarla kabaran dalgaların
Kapkara isyanını,
Adilliğini unutup, rezalete dönüşen adaletin,
Yüreğime düşen hüsranını bilirim.

Memleketimin ücra bir köyünde,
Kerpiç damlı evlerin ocaklarında pişen,
Bazlamanın kokusunu, tarhananın buğusunu,
Orak tutan nasırlı elleriyle fidan gibi delikanlıların,
Yüreklerinde taşıdıkları ölüm korkusunu,
Gülün kokusunu bilirim.

Benimde bir zamanlar kuşlarım vardı,
Kuşlar kadar sevdiğim, kızlar bilirim.
Hoyrat geçen gençliğimin delikanlılık çağında,
Adam gibi sandığım, puştlar bilirim.


Mehmet Şen