terk edililen bir şehir bırakıyorum ardımda
zamanın öfke gülleri patıyor
ve yıkık dökük bir ev ve ağlayan bir çocuk
sahi arnavut kaldırımına düştü mü hüznün izmaritleri
burkulan ayak izimde yıkık dökük bir ev ağlayan bir çocukluk

ağlayan bir çocukluk geçmişin kuytu labirentinde
burkulan ayak izimde hüznümün acıları
ve yeşil hırkasını giymiş kankırmızı karpuz dilimleri
işte arnavut kaldırımında düşen ucu yanık izmatte anılarım
ve terk edilen bir şehir bırakıyorum ardımda

sahi nerde kaldı boğçacı sesleri
üç kuruşa satılan şekerler nerede kaldı
gül kokulu lokumlar şimdi zamanın sandığında kilitli
ve şimdi ardımda pejmürde bir selülit
ağlayan bir çocukluk yıkık dökük anılar kaldı

bir çocuk düşün istanbulun siuletine sinmiş
akasya baharında erguvanlar açmış gölgesine sevdanın
karanlığın öfkesine sinmiş bir çocukluk
senden vaz geçemiyorum ey çocukluğumun şehri
ardımda ağlayan bir çocukluk ve burkulan yüreğimi bırakıyorum


mahmudiye düzkaya