Şair derdi ya ;

” Değişir rüzgarın yönü,

Solar ansızın yapraklar ”

Şair haklıydı..

Her şey,

Hem de her şey..

Bir anda değişebilirdi.

Kişilik dediğimiz karmaşa bile bir gecede değişebilirdi.

Değişmez dediğimiz insanlar bir anda değişebilirdi.

En başta da kendimiz değişirdik elbette !

İçimize bir defa atıldı mı nefret tohumu,

Bir daha arınamazdık aynı suda.

Ve bir defa öldürürsek umut denen vaadi ömrümüzde,

Bir daha hiçbir şey için canla başla mücadele edemeyiz.

Umutlarımız için yaşardık..

Onlar yoksa neye yarardı bu yol?

Gözlerimiz nemlenmez artık,

İçimizin vadileri kurutulmuştur çünkü.

İçimizde bir çöl vardır bundan böyle.

Mecnun’u da, Leyla’yı da bitiren çöl..

Leyla ölmüştür o çölde..

Fakat o kavurucu sıcaktan değil,

Mecnun’un, Mecnun olmaya zerre gücünün olmadığını gördüğünden..

Her bitiş bir başlangıçtı,

Bize yıllardır öğretilen altın kuramlardan biri buydu.

Ölüm de bir bitişti,

Mecnun yerine Leyla yandı bu destanda da,

Fakat,

Günbegün içindeki nefret tohumlarıyla birlikte yeniden küllerinden doğuyordu..


Seher BARUT