Karanlıklar içindeyim ya da daha az görüyorum aydınlığı
Umutlarım aydınlık, azim ışığım sürekli yanık,
Rüyalarım sizin görmediklerinizle süslü kim bilir
Resimler çizebiliyorum görmeden.
Ensturumanlarla anlaşabiliyor, çalabiliyorum
Okuyorum bende kendi alfabemle kendimce
Görebiliyorum gönlümün gözleriyle…

Duymuyorum sesleri söylenenleri, sessizlik hâkim dünyam da
Bir bilseniz duysanız içimin sedalarını neler söylüyor kim bilir
Gözlerim ellerim mimiklerim, benim sesim
Yüreğimin sesiyle duyuyorum denizdeki dalgayı, kuşları, börtü böceği
Sevdiklerimin sesini.
Yüreğimin sesiyle sesleniyorum yaşama.

Yürüyemiyorum, koşamıyorum, yürümek ayakta durmam için destekçilerim var
Tutunuyorum inadına yaşama ellerimle, kollarımla, en önemlisi duygularımla
Duygularım yürür koşar benim,
Duygularımın yürüyüp koştuğu uzaklıklara koşabilir misiniz kim bilir

Karanlığımız, sessizliğimiz,
Yürüyemediğimiz ya da yürüme şeklimiz yüzünden ön adlarımız var
Duyarken incindiğimiz, kimi zaman gülümsediğimiz
Zorluklara her şeye rağmen incitmek istemeyiz çünkü incinmeyi biliriz, bilenlerdeniz

Varız başardıklarımızla başaramadıklarımızla,
Yaşıyoruz yaşamdayız umutlarımızla
Dinleyen, anlayanlara teşekkür ederiz,
Görmemezlikten gelip anlamayanlara da
Kendi karanlıklarında, sessizliklerinde, yaşamda ki yürüyüşlerinde başarılar dileriz…
Yazan: Neslihan ÇETİNKAYALI