İçimde yükseliyor bir veda sesi
Her canlı tadacak bir gün ölümü
Azrail konduracak veda busesi
Her düşen bir yaprak tadar ölümü
Geldiğin kapıya geri dönüş var
İnsan tekme atmamalı yüzümüz olsun
İnsanda taşınan öyle bir et var
Ki, aydınlık saçan lamba gibi olsun
Aşkla kurulan köprüler neden yıkılmaz?
Hüdâ’nın ülkesine ilticamız var
Âlemde bir yolcu herkes seferde
Ruhumuzda bizim hubbü’lislam var
Hakiki sevgidir Rahmandan insana
İnsandan da âleme yansıyan duygu
Hayatın ritminde sevgiden kal’a
Yaşatan ve yaşayan kalptedir duygu
Demiştik ya önce kalbimizde çiçekler
Açsın ki davete ihtiyaç olsun
Mıknatıs gibi çekse kalbimiz bizim
Biriktirsek onları gücümüz olsun
Çağrımız önce kendimizedir
Ey yolcu gideceksin hangi kapıya?
Bilir misin kimdir yâr-ı gar?
Ol ki hem kendine yâr mahlûkata yâr
Sabır ve şükür arası bu dünya hali
Özlemim ötelere gerçek yurduma
Kalbine indirme o dünya malı
Bir elmada çürürmüş kendi kurduna
Yolculuk:
Bu dünyada öğretildi bunun değeri
Bu fani âlemde hedefe odaklan
Bir damla olabildiysen her ana dair
Rabbim vaat ediyor buyur konaklan
Önden gidenler:
Onlar ki hep çölde gül yetiştirdiler
Milletin imanını selamette görmek için
Cehennemin alevlerinde yanmaya razı
Vücudum aşkına yanar, gönlüm gülistan
Cennet ten bir bahçeye döner kabristan
Yusuf Erdoğan