yoklardı akşamın griliği sokakları
koca bir dev gibi sarardı şehri
ben camı aralayıp ürperirdim rüzgardan
belki yalnızlıktan
belki de siyahından gecenin..




saat hep zorlardı kendini
sabaha kavuşmak için
belli
radyoda hep aynı ağır ritim
ve boğuk bir hava




gece boyu baykuşlar gökyüzüne
özgürce çığlık atardı sessizliği yırtıp
kapı ardında
bir gizem olduğunu düşünürdüm
zaman zaman, bakamazdım




korku sarardı karanlıktan her gece
gözlerim direnirdi kendine adeta
isteksiz




duvarlar korurdu beni, inanırdım
evimin duvarları dışarıdan
içimin duvarları insanlardan
anlamıştım




sabah olurken göğsümden tonlar kalkardı
nefes alışlarım hızlanırdı dakikalarca
sanki sabahın ilk saatleri
biri gelecek kapıma
zilim çalacak gibi biraz sonra




oysa değil insanlar mutluluğu getiren
bir bunu kabullenemedi yüreğim
yalnızlık da değil beni ürküten üstelik
ıssızlığı tüm şehri kucaklayan gecenin




ki ben maviyi seviyorum
siyahı değil
mavi huzur
mavi tebessüm
ve yüreğim mavi

...