Aklımı yüreğime boğdurmuşluğum vardır benim,
yaşamın eline düşmüşlüğüm...
korktuğum kadar tecrübeye ,bir o kadar hata’ya...

insanlar vardı...yüreğime basan,
bir de kadın...
kurallarına dokunmadan hayatlarının,
içime kanadım...

KİMİ ZAMAN SADECE GİTTİM,
GİDERKEN,
TUTMADIĞIM ELLERE BİLE ÖZGÜRLÜKLER BIRAKTIM......
VEDALARIMIN HEDİYESİYDİ......

sustum...
oysa bir insanı bir insandan korumak içindi,
suskunluklarım...

sessizce nice yaşamlar kurdum....

ve insanlar ,ne hayatında olduğumu bildiler ne de hayatımda olduğunu....

ne bir kimseydim ne de bir kimsedeydim,
yalnız bir adamdım işte,
gecenin içinde...
öylece gelip geçtim hayattan...(hayatlarından)

bu hayattan çıkarıldığımda
beni de ölüden sayarsa toprak...
zaman sonra adımı anarsa bir çocuk gülümseyerek....
bir ’ADAM’ çıkardı karşıma hayat derse...
yaşadım derim...

GÖKHAN ALKAN