İstanbul’un en ücra köşelerine mensup bir semtte, seni düşünüyorum.
Gözlerini, kalbini..

Karanlığın mesken tuttuğu sokaklarda kavgaya tutuşmuş iki genç,
Biri sustalısını sallıyor, diğeri yumruğunu..
Bir görsen kendimle böyle kavga ettiğimi.

Bir sokak çocuğunun, ağlamasına sığınmış gülümsemesi geliyor gözlerime.
Tutamıyorum kendimi,ağlıyorum..
-“Ben kavga ettim sensizlikte, tohumu hangi mevsimde ekildiği belli olmayan sevda saatlerinde..”

Evimin sundurmasına sığınmış sahte sevgilerden korkmuyorum !
Ağlayan, ağlarken başkalarını da ağlatmayı meslek edinmiş sahte varlıklardan söz bile etmiyorum.
Arada kalabalıklaşan, o kalabalıkta sevdalıları kaybeden meydanlara sitem bile etmiyorum.

Şimdi saat gecenin bilmem kaçı,
Dumanını tüttürdüğüm sigaramın külü düşmek üzere,
Ve ben hala seni düşünüyorum..


Emre Haliloğlu