düşler kemirirken azı gerçeği
sağanak yağar hüzün/yüzün umutlarına...




’yenilen der kendine’ her ayna
pudrala yüzünü
temizle kirlenen şehrini
çiğnenen...

sil tüm izleri
süpür kökünden
akıl veremeyenleri
çare olamayanları
kör kütük kalabalıkları
al eline, tara, dök önüne
tüm kırıkları, kandırılmaları ...

hep yalan söyler
kendini yenileyemeyen
yenilen suratlara
hep yarın
yarın...

oysa zayıf adımlar bile
güçlü nefesler ister
sert dirâyetli yürekler
dik durmalıyım dersin
söz , bu sefer yenilmeyeceğim -ona-
sıkılı yumruklar tok gözlerle
açlık yatıştırır gibi
o kadim dostuna!
oysa aynalar iyi bilir
dünden kalan her umut ince bellidir
yarınlarsa hayli kalın bilekli!

bilir ki
hayat kolyesi sıkacak yine
dar gelecek boğazına
Rodin gölgeler devşirecek aklında
ve para etmeyecek her zamanki gibi


yine boyu kısa gelecek
yine elde edemeyeceğini isteyecek
yine yetişemeyecek bulutlara/umutlara
yenilgi suyunda ıslanacak yine
o dünkü baygın yılmış yenilmiş suratsa!
tâ sır kuşanmadan
cam hâlinden tanır can havlini
ki
kimse kabûl etmek istemese de
inat, benliğin yenilgi tasması!



zayıftır yarınsızlık
insafsız, derbeder flu
aynalara yenilmek değil zaman
kendini çiğnemek aslında, buhran
ve
aynalar gibi
cebir bilse de
okumayı bilmez günlük tutmaz asfaltlar
ondan belki insanları en iyi yollar anlar!


düşünmek bi çâre değil yalnızlığa vesselam!



ToprağınSesi








.