Esmandan esmana var mı bir geçit?
Tecelligahında ef’al karışık.
Kahrına bin türlü zilletim şahit,
Düştüğüm kuyuda ahval karışık.

Üstümde libasım şeklime garip,
İçinde bedenim aklıma garip,
Anlamaz kulaklar naklime garip,
Tekvinde durduğum mahal karışık.

Erdiğim her mevsim ömrüme suzan.
Bahar diye dolaştı üstümde hazan.
Yaktı gözlerimden içime sızan,
Yuttuğum ateşle meşal karışık.

Hikmet-i kutsiden sırlı bir çömlek…
Taşıyor bir şeyler. Ham toprağa dek…
Üstüne “ben” yazdım “ben” zannederek,
Gerçeğin içine hayal karışık.

Uymadı “ulu” ya ettiğim fikir,
Uluyup adımı koydular hakir.
Gayriye aldanıp etmedim tekbir,
Hilkatin özüne zeval karışık.

Affet Yaradan ki; hep evindeydim.
“Ol” emri içinde hep derindeydim.
Zamanın, olmayan bir yerindeydim,
Cümle olanlara cemal karışık.

Zannımdı doğacak büyük mucize,
Sanarken izzeti, yaraşır acize.
Böylece can verdim o büyük hacze,
Kandığım hayata masal karışık.

29.06.2013