Nice tükenişler yaşadım;
Bedenimde, zihnimde ve ruhumda.
Sessizlik şifa verir, demiş Mevlana;
Oysa ben sessizliği bulamadım,
Düşüncelerin istilasından
Ve bitmek bilmeyen yakarışların girdabından.
Asla rahata ermedi şu fani beden,
Huzur görmedim
Ve sevdim herkesi,
Dostmuş, düşmanmış
Bilip bilmeden.
Zormuş gerçek dosta kavuşmak,
İmkânsızmış her daim mutlu olmak;
Aslında bir hayalmiş
Umduğunu bulmak.
Dile gelse gönül,
Neler neler söyler,
Bilirim ki bana dair ne varsa,
Haykırırım her daim taş duvarlara,
Ağıtlar yakarım,
Sırdaşım sadece duyduğum yankılar.
El yordamıyla bulurum yolumu,
Tutmak isterim ellerinden;
Kayıp gidenlerin hayali gitmez
Bir türlü yaşlı gözlerimden.
Kimi güler ardımdan,
Kimi ise sessizce bekler,
Vurmak için arkamdan.
Ne ahlar fayda eder ne de yakarışlar,
Bilirim ki çaresi beklemektir
Ve zamandır tek ilacı.
Hicranı terk eyledim,
Bilirim ki, vuslata ermek
Bana da haktır.