//Aynı dertten muzdarip olanlar;
Hep aynı cümleleri kurar (!) //

Kelimelerin ekseninde dönerken
Duyguların sahilinde gezinir cümleler
Hasretle bakarken enginlere

Her gece, ufuklara bakıp
Gözlerine düşen gamın gölgesiyle dalar
Aynı rüyayla uyanır güne

Yadına düşünce efkar
Dört mevsim üşür elleri

Koru düşen hasretin ıstırabıyla yanarken
Üfler közüne rüzgar
Titreyince teli (!..)
Yanık bir türkü dolanır dile
Dertli dertli vururken sazın teline,
Burkulur içinde bir şeyler, bükülür yine…

Yatağını ezber eden ırmak misali;
Kıvrım kıvrım akıp hep aynı koya dökülür
Hüznün ıssızlığında, uhrevi yalnızlığa sinip,
Derin duyguların sığına hapsedip bendini
Sonsuzluğa salar ruhunu

Kurulunca gönül köprüsü, lisanı kalple, usul usul
Hasbihal ederken sevgiliyle; sağanak sağanak yağar…

Aynı rotaya kırar dümeni;
Hangi limana uğrasa, uğrasın yolu
Durağı bir, yolu bir, sözü bir…


Müptelası olduğu için mi;
Aynı derde münhasır cümleler kurar?

Bulutlar neden ağlar?
Ve neden sırılsıklamdır yağmur?

Maksat ise vuslat!
Gidişler hep gelinen yeredir.

Destanlar yazılsa nafile!
Son demde, son cümle kurulamazsa şehadete…

*
Kimi kanmaz derya ile
Kimi derya olur bir damla ile.

20 Haziran 2013