Bazen bir şiir, bazen bir cümle, bazen bir kelime alıp götürüyor insanın aklını, gönlünü, duygularını bilinmezliklere... Dünü düşünüyorsunuz, bu günü düşünüyorsunuz, yarını düşünüyorsunuz... Bir buruk hüzün rüzgarı esip geçiyor gönlünüzden, yılların yorgunluğuna inat bir taze tebessüm takılıyor dudaklarınıza, bakışlarınız ufuk çizgisini yeniden tanımlıyor...
Eğer,
yüreğe erken düşerse bahar, okunmamış cümleler arasındaki kelimelere yaslamış başını, zamanı hoyratça harcayan bekleyişler, nasıl da mutluluk fırtınalarına dönüşür, nasıl da kısalır anlar...
Ya da, yolu düşmez ise erken saatlerde baharın hayata, işte o zaman sevimsizliklerin yoldaşlığı başlar usuldan. Zaman geçmiştir, ömür geçmiştir, dönmemiştir beklenen ve başlar hayal dünyasında gezintiler...
Ve,
''Ayrılık rüzgârları kesilmiyor
Dal eğik…
Yüzü gülmez bülbüllerin, dikenler arasında güller boynu bükük
Şair ne der ne yazar?
Kalemde çiziyormuş gibi yapsa da
Şiir eksik…
Miadı mı dolmuş ağıtların, nerede o eski türküler
Aşkın buruk tadı kalmamış temmuz akşamlarında.
Cümleler bozuk
Hece hece dökülmüyor ki sözler
Yârin dilinden yazık!''
Böyle işte, hüzün sahneleri başlar hayat oyununun, ardından da final gelir...
''Belki ömürden çalıyor arsız yıllar
Hadi bir gayret!
Denemek için biraz zaman
Biraz emek,
Ucundan da olsa aşkı yakalamak gerek…''
Hayal edilen sondur bu... Yıkıntılar arasında bir tutam hayat, bir bukle tebessüm aramaktır.
Bulunur mu?
Orası kader çizgisinin gizeminde saklıdır.

Çok hoş bir şiirdi.
Umarım kelimelerinizi çoğaltabildik, sizi anlayabildik...