sokağa bırakılmış yetim bir çocuğun gözlerinde saklanmaktı...yaşamak..


iki ucu mahmur
keyfe keder hüzünlere bulayıp ömrü
bir nefes mesafesine bile
varamadığımız yerlerdi
kaybolduğumuz


gözlerim
kendimden kaçıyor şimdi
ve bir elim
diğerine küs



kalk gidelim diyor aşk
gidelim buralardan
kendimizden geçelim usulca
nasılsa
adı yok geçmişin
bugünün tadı

yok ya işte
inkara meylediyor aklı
hafıza
köşeleri kapma telaşında


kemiklerimin ucuna
düğüm atıyor kangren ağrılarım

ağrım demişken
bak
sen geldin aklıma yine

şizofren bir kaç umut
beslemeyi unuttuğumuz besleme yüreklerde
aç kaldık
açıkta kaldık bilmeden

ellerim terliyor yine
başımda bir sızı akşam vakti
sevdadandır diyor annem sevdadan
aldırma


düşleri bozguna uğratıyor
yordamsız fikirlerim
iki cümleyi katledip
tekmeyi basınca kelimelere
geçer sanıyorum
unuturum

olmadı yine
tutuştu güneş
ay kimliğini unuttu arka cebinde
bileklerimize kızıl kelepçeler vurdu
gayrimeşru zebaniler

hadi be kızım
bitti işte
şiir de bitti
şair de