ben giderken sen yolcu etmeliydin
hangi mevsim olduğunun ne önemi var
biliyorsun işte sensiz mevsimler hep kış
senli mevsimler bahar


çeşme başı heyecanı değil ki bu telaş
bağ bozumu mevsimi canımın içi
safrana boyanmış tüm bahçeler
bir top hüzün, binlerce damla yaş


yürekteki acı nasıl, hangi kelimeyle anlatılır ki
yani ağlamak gözden yaş gelmesi demek miydi
yüreğim ağlıyor işte, bir alev saran bedenimi
neredeyim bilmeden kaybediyorum kendimi


ağlamak da çare değilmiş biliyor musun
yürek yangınını bastırmaya, ne bileyim işte
ha ben, ha kayalara sımsıkı tutunan yosunlar
dengede durmaya çalışıyoruz ikimizde


bir de umulmayan yerlerden alınan darbeler var ya
en çok onlara isyan edesim geliyor iyiden iyiye
hissizleşiyor ellerim, bakışlarım boşlukta yüzerken
çöl kadar ıssız, buzul kadar soğuklaşıyor yüreğim


anlayacağın hiçbir şey güllük gülistanlık değil sensizlikte
ah benim canımın içi keşke, keşke ben gitseydim de
ardımdan bakan sen olsaydın, ya da böyle mahzun,
bırakmayıp giderken beni de yanına alsaydın.

Hatice Ak/