Zorba dinlemedi insanları;
Yok sayıyor O’nları,
Kafaya takmış, yıkacak kültürel varlıkları,
Sökecek asırlık ağaçları,
Dikecek yerine karanlığın kışlasını.

Direnç oldu vicdanlar,
Şehirler, caddeler, sokaklar,
Kent alanlarında barikatlar,
Çadırları kucakladı parklar.

Nobran çıldırdı, ağzında salyaları.
Derken bir adam durdu;
Daha sonra da diğerleri,
Dipten gelen tusunami oldu,
Şifreler çözüldü, akıl tutuldu,
Kurgular, ezberler bozuldu,
Keser döndü, sap döndü.
İşte! Gün, o gündü;
Faşizme hesap soruldu,
Kral bağır bağır bağırdı,
Öfkesini alamadı, kudurdu,
Sandılarki, öfke söndü,
Mücadele her alanda sürüyordu.

Ve! An gelir, zulüm biter;
Güneşin çocukları,
Sarılır tüm yaraları,
Sağılır yürek ağrıları,
Hepsi de ebem kuşağı,
Özgürlük, demokrasi, barış,
Sevgi açı ve adalet aşığı,
Tüm Anadoluyu sarar karış karış,

Bu anlarda, karanlığı yırtar,
Bulutları aralar, güneşin ışığı.
Yaşanabilir bir düzen belirir,
Kavgada düşenlere selam durulur.


19.06.2013
Ömer KIYAK