’







Ayrılıkları anlatmaya geldim bugün,
Kalem döndüğünce, sesim yetitiğince sana, seni anlatmaya geldim.
Yok yok, boş edebiyat yapmıyorum.
İşte sana yazılan son şiir,
Artık bırak beni mahseninden,
Kalmayayım sana esir,

Sen hiç ben oldun mu?
Sen hiç sonda’ olduğunu düşündün mü?
Her adımda sona geldiğini,
Her pusuda can verdiğini,
Her acıda,
Her sancıda,
Her göz yaşında!
İçimdeki yoksunluktan nefret ettiğin zamanlara gebe kaldın mı!
Haykırıpta kendini duyuramadığın için ona!

Ettiğin duaların kabul edilmeyeceğini bilmek,
Yaşarken benden uzaklarda,
Bir ölü gibi unutmak zorunda kaldın mı,
Arayıp ta ulaşamadığın için sana.

Şiirler, ucu bucağı görünmeyen mısralarla süsledin mi yalnızlığını?
Her kafiyesi, her cümlesi hesap sordu mu sana?
"Nerede o" derken mısralar.
Hep üç nokta ile susturdun mu? - sonuna sen süremediğim hatıralar...

Bana sevgiden bahsettin hep,
Şöyle sevmelisin, şöyle gülmelisin?
Şimdi neden gittin?
Nasıl bir insanlık bu sendeki!
Bendeki ise, nasıl bir özlem!


Her seni düşündüğüm gece,
Unutmalı sözlerime söz geçiremiyorum işte!
Hangi mısradan başlasam susmaya,
Kelimeler celladım olup dikiliyor tepeme!
Son arzun diyor bana.
Susuyorum,
yine " sen" derim diye korkuyorum...


Seni sevmek, hiç bilinmemiş bir toprağa ayak basmak gibiydi.
Seni sevmek, Hayalimde büyüttüğüm çocuklarımın ağzından çıkacak " anne" kelimesini sana yakıştırmak gibiydi.

Şimdi yarı öksüz kalan çocuklarımın isyanını dinliyorum ben.
Sabah ezanı okunuyor. Kendime geliyorum.
Çıkıyorum balkona bir sigara yakıyorum.
Sonra ellerimi açıp "dua" ediyorum.
Gücüm yettiğince susuyorum.
Sen anlarsın diyorum Ya Rab! sen anlarsın...
Bendeki bu acıyı da , aşkı da, yalnızlığı da sen yazarsın.

Vardır bir bildiğin der susarım.
Sen bakma bana,
Her namaz’da dua niyetine gözyaşlarımı açarım.
Her "Âmin" de.
bana verdiğin bu dayanma gücüne, şükreder.
Yeni bir güne,
Kucak açarım...