27
Yorum
21
Beğeni
0,0
Puan
1351
Okunma
duruşumu seçtim
bir gül yaprağı dokusunda pembe
bir bebeğin annesini her gördüğü an gibi
ağlarken susarak
aldım yerimi
durdum
çiğnenmişliği karşısında onca insanın
zulmün
kabadayı duruşların
karanlığın
geri çekmedim adımlarımı
bir adım öne aldım
sevgiliyi bekler gibi
heyecanla
aşkla
kör bakışlar yok saydı duruşumu
kaç karanfil açtığını bir anda
yolumuzun üstünde
beklerken tomalar
kararmasını ay’ların
daha fazla bekleyemezdim
altımdan çekilirken toprağım
elimden alınırken bahçem, bağım
anayurdum
canım
elimden alınırken insanım Tanrı adına
tapulanırken yarım
huzur koymazken evimde hiç durmamaklar
durdum
bir cansız manken duruşu değil bu
suskunluğum
konuşamadıklarım
çoğaldım çoğaldım çoğaldım!
19. 6. 2013 / Nazik Gülünay