Ne yaprak dökümü böyle hüzünlü,
Ne ızdırap verir böyle ayrılık
Dokuz yüz doksan beş, on Ekim günü
Çöktü benliğime büyük şaşkınlık

Uykudan uyanıp aldım haberi
-Baban hasta imiş- denildi birden
Sanki bir zelzele sardı bedeni
O an ayaklarım kesildi yerden

Koştum telefona ne oldu diye
Bir ses ağlamakta, hıçkırıklarla
Karşımdaki abim bir telaş ile
Çabuk gel! demekte bana ısrarla

Henüz atamadım uykuyu gözden
Anlamak çok zor olan biteni
Meğer takdir günü, ne gelir elden
Bir ruh terk etmiş çoktan bedeni

Babam anlattığım deminden beri
Vedalaşmak için yetmedi zaman
Ömrünce seveni sevdi kul gibi
Hiç kimse demedi ondan el’aman

Ne ilk idi babam, ne son olacak
Dünya bir çarkı devran içinde
Tüm naçiz bedenler toprağa kucak
Açacak sırayla günü gelince

Ne var ki hanede doğan boşluğu
Doldurmak çok güç olacak elbet
Ancak sürdürecek kızı oğulu
Adını şan ile hep ilelebet