1
Yorum
2
Beğeni
5,0
Puan
749
Okunma
Özledim çocukluğumu
Ağaç üstünde asılı kaldığım günleri
Ve yakalanınca pişkin pişkin sırıtmayı
Horoz şekerimi, buzdan dondurmamı...
Her bayram öpecek bir el aramayı
E ne de olsa cebimiz şişer
kalbimiz havalanırdı.
Şimdi yok o heyecanlar
Günler günleri kovalar
Ak düşen her tel bir diğerini..
Ama ’yaşamak ağrısı’ asılmış ya boynumuza
Ev, bark, eş, iş,
Uuuf! Terk edip gidesim geliyor
Yağmurlara kafa tutmak
Güneşe çelme takarcasına gitmek
AMA
Geride kalanlar olmasa
Bırakıp gitmek kolay
Ahh pencere kenarında bekleyenler
Analar, kadınlar, yavrular olmasa..
5.0
100% (2)
Cevap Yaz