Allah, (c.c.) cümle mahlûkatı sevgisinden yarattı. Sonra, yerine; Dünya üzerinde halife, vekil ve cümle yarattıklarına şahit olarak da, biz kullarını yarattı.
Sevgisinin tohumundan, kullarının gönlüne de attı. Sonra kullar; hem Yaratan’ını, hem; Yaratan’dan ötürü, cümle mahlûkatı ve hem de, kendi kardeşlerini sevsinler diye.. böylece; bazı kulları, Rabb’lerine doğru giden.. ince, uzun meşakkatli, fakat nur’dan lambaları olan bir yolu keşfedip; bu yolun meftunu ve yolcusu oldular...
Allah; (c.c.) bu yolu ve sevgiyi ve de bu yolda yürümeyi.. cümle isteyen kullarına nasip etsin...(amin)

S E V K A R D E Ş İ M, S E V ...

surprizsite.com- Şiir no: 193 13-02-2010

Konu, SEVGİ’yse; tuttuğun yerden yapış.. “SÖZ”e,
Sevgi; Rabb’den yayılır.. sen de, “O YOL”u izle...
Sen, kendin görmesen de; ”SEVGİ GÖSTER.. HERKES”e,
“SEV, kardeşim; sevdikçe; sevgi döner, denize...”

Zalim, mazlûm; “ölüm çarkı”na dayanamadı,
Zamanı, boş geçiren.. kimse, uyanamadı.
Zengin, fakir.. Dünya’dan, bir şey anlayamadı,
“SEV, kardeşim; sevginin, zerresi kaybolmadı...”

“SEV.” Hem Dünya’da, hem Ahirette.. işe yarar,
“Elinden, dilinden, gönlünden..” geldiği kadar.
İnsanın, kendisine yaptığı; en büyük KÂR,
“SEV, kardeşim; en zor anıında, sevgin olur YÂR...”

ZAMAN, insafsız geçer.. arkasına bakmadan,
Saçının telleri, birer-birer ağarmadan...
Son defa, doğan Güneş; pencerende, solmadan;
“SEV, kardeşim; üstüne, MEZAR TAŞI konmadan...”
12-08-2009 SAAT:05:40 Konak-İZMİR.