bak anne
ben yine
yalnız kaldım
Arap çöllerinde

her yanım dikenli
tel örgüler
çevrili

gözlerim dalarken
uzaklara

çöplüklerde
çöp ekmeklerle
karnını doyurmaya
çalışan
çocuklara

yiğit
evlatları
unutulmuş
çöp elleri
çöpleştirilmiş yürekleriyle
oynarken
çocukluklarının bahçesinde
patlayıverir
bombalar
kahramanların
unuttuğu
toprağa
coğrafya
yüreklere düşen
damla
damla kan

ad verememekten
ad koyamamaktan
korkularımız
vefasızlığımız
bizi bizsizleştiriverdiğimiz
anı
katlederek
kendisizleştirdiğimiz
kendimizle
yüzleşmezken
inadına

yanı başımızda
her an
her saati
Halepçe
küçük dünyalarıyla
küçücük yürekler
ağlarken
biz gülenlerin
anlamakta zorlandığı
yarınlara
ertelettiriverdikleri
umutlarıyla

tenha güzelliklerde
hep aynı adrese
sıkılırken kurşunlar.

onlar ise her şeyden
habersiz,
beklerken babaları
bir başka bahara

anne babalarımız
yine
faili meçhullere mi gitti.

kendimize
soru sorma
zahmetine katlanmadan
hep aynı adrese
sıkılan kurşunlardan belli
suskunluğumuz.