Özüm ağlar, yüzüm güler
Bu ne haldir, kim bana söyler?
Onlar söyleyemez, herkes bilmez bu derdi
Bilseler de gülerler, sanırsın gönülleri murada erdi.

Sanki hayatı, ödünç aldım birinden
Geri vermedim de, ondan çok, ben ağlayınca gülen
İnsan insanın düşmanı mı her yerde?
Neden sevinir insan? Başkası, düşünce derde

Kim bilir? Kim yarın mutlu olacak
Kim evinden, cansız çıkacak
Neden biçer insan, başka insanı,
Sabretseler biraz, ektikleri çıkacak.

Bana veren Rabbim herkesi görür
Kimse varlığıyla yapmasın gurur
Köleyle efendi yoksa bu devirde
Zengin fakiri neden hor görür?

Nefret alır hep hayattan, aslan payını
Geçer karşıma, sayar karını
Ben küçüldüm! Nefrete bakarken bile
Onlarda büyümezdi böyle, bilselerdi yarını.

Yüzüm gülsün, özüm ağlasa da
Teslim olmam nefrete silahı, kuşansa da
Anlatmam derdimi, tesellisi yalandır
Elim ile yaptığım, yalnız bana kalandır.


Leyla Gülsüren