mayın döşenmiş bir arazide yürümek oldu artık
bizim aşk dediğimiz...

ben ne zaman sarılsam sana
ilk mayın gözlerimde patladı
paramparça oldu bakışlarım
yüreğim
her defasında biraz daha kör
biraz daha sakat kaldı


sen
nereden bilecektin ki
dilinden savrulan şarapnel parçalarının
ömrümü hedeflediğini
ve her isabetli atışının
biraz daha
eksilttiğini seni benden


tek taraflı bir savaşın
hiç ölemeyen kurbanıyken ben
sen
en masum maskelerle süslemiştin namlunu

yüzün
hiç çekinmemişti
en kanlı meydanlarda
can çekişen yüzüme bakmaya
ve her katil gibi
ayrılamamıştın olay mahalinden


şimdi
akacak tek damla kanım kalmadı damarlarımda
geceyi öksüz bırakmaya utanmıyorum artık
arkamdan ağlamıyor nasılsa yıldızlar
parmaklarım
kelimelerin düştüğü yerde kalıyor
ve bütün aynalar
paramparça


sağım solum kir pas içinde
düşüncelerim gözlerini oydu kalbimin
ve kan kokusu aptallaştırdı beni
zahmet etmeyesin diye sen
kendi ellerimle kazdığım mezara gömdüm geçmişi

ve
sonuna ulaştığında nefesim
teşekkür ediyorum sana
öldürmeyi beceremesende
ölmeyi öğrettiğin için
bana...