Kemanımda tiz bir ses,
Tellerinde yılların birikmiş nefreti,
İnciler dökülür yüreğimden,
Yüreği paramparça!
Diyor ki; beni vur duvardan duvara!


Nedeni meçhul bir sevda,
Neşter kesemez!
İzin vermem iyileştirme bu yarayı,
Yalancı kesici zırzavatlarla!
Gücün yetiyorsa gel kes hakiki elmasla!



Dilimin ucunda zehrini boşaltmaya hazır,
Gözleri iri, keskin bir akrep,
Birleşir keman sesiyle,
Sakinlesen bir isyan!


Ah karanlıklar!
Tutsanız her gece toprağa verdiğim kelebek ölülerini,
İçiniz acır!
Hepiniz dökerdiniz sakladığınız biriktirdiğiniz kederleri!


Taziye evi olur keman eşliğinde,
Sökülürdünüz hepiniz dertlerinizi
Akbaba utanırdı kendinden ve ceddinden!
Yedi sülalesine söverdi!


Gözlerin gözlerime değerse,
Cehennemin olur!
Eline aldığın elmas,
Damarlarında erir sonun olur!



Akrep yelkovanı elbette bulur,
Koşma yüreğin nefes nefese kalır!
Dizlerinin bağı çözülür!
Bu nefret seni can evinden vurur!



Keman ağlıyor; deli deli,
Yok ki bu matemin gideri,
Çıldırıyor kendi başına,
Çırpınıyor,
Haykırıyor,
Kuduruyor!



İstemez nota beste!
İstemez loş ışıklar!



Yağmurun altında kavrulan,
İşitince iliklerine kadar utanan!
Kelebek ölülerini uyandıran!
Ses ver kemanima yeniden basla,
Titret kemanımı haykıran viyola!