Zaman aksatıyor kendiyle mırıldanan mutlulukları
Kırık tebessümler saçılıyor,derin sessiz boşluklara
Kimsenin bilmediği,sakin molalarda yitiriyorum sukuneti
Yakamoz ışığında
Nefesimi sarmalıyor mistik ve bu yalnız kent
Çalınmamış kapıları aralıyorum
Hayatı dokunaklı kılan,veda mektuplarına sığdıran tekil şahıslar gibi
Tanıdık geliyor kimsesiz boş kamelyalar
Rüzgar arkama gizlenip,çalıyor huzur sokağımın adresini
Üşüyor ayaklarıma düşen güneş
Gökyüzü karışıyor gölge adımlarıma
Bir o kadar anlamsız haliyet-i ruhiyem
Ben yalın tariflerin bile kördüğüm olduğu yokuşlarda tükeniyorum
Köşe başında eskimiş,atılmış bir eşya gibi
Üzerimde kıvranıyor geçmişin tozları
Bir bir kırışıyor,yüzümde buruşan azami mesafeler
Ve yaklaşıyor kara mizah,acıtmak için canımı
Son buluyor,yakınan siteme sığdırılmış demlerim
Bu kentte katlıyorum
Ütopyadan yazdığım sözcükleri,cebimde saklayıp
Monologlara serpişiyor,çelimsiz gitme hevesim
İronik kalabalıklarıda alıp yanıma
Yok oluyorum uzayan satırlarımda