Derinliğimdeyim…



Kıskaçlanırken sessizliğin uzuvları
Ağıtlar yanar ücra köşelerimden bulanıkça
Ne duyabilir ruhum çığlıkları
Ne sendeler yalnızlık bir yerlerde



Ha yalnızlık dedim de;
Seni soruyordu bugünlerde
Kaybetmiş gibi çocuğunu anası
Ya da kaçmış bir tren misali
Unutulmuş kalmış hisler gibi
Elleri ceplerinde..



Ve körkütük beklentilerin öldüğü gri gecelerde
Bitap düşen düşlerimin ağır tonu siner
Sokak kedisi çekingenliği gibi
Hem yaşlanmış yaşlarımın kol ağrılarında
Hem sensiz ihtiyarlamış hayal kırıklığında
Bir sonbahar modası yaprak kuruluğunda
Şekillenen acılarım diner ..



Yoksulluğun en doruklarına tırmanırken hiçlikler
Uzanıveren gölgen en derinime inceden
Ki kalkıp bakan bir ölü ruhu misalidir işte
Uğruna yeni savaşlar başlatabilecek bir güçte
Her gün biraz daha eriyip soyutlaşan
Korkak benliğim..



Ey canımı parçalayan adam!
Kokunun nefsimi öldürdüğü günleri hatırlasana
Düşünceler en yüksek dallara bağlanırdı
Cezalı gibi gözlerimin seni görüş noktası
Bakamazdı,
Dayanamazdı...



Yarım, eksik, natamam ne varsa yaşayamadığımız
Uzun yolların kenarında taş altlarında kaldı
Sessizliğim hep çaresizliğim oldu olmasına da
Sevişlerim değneğe muhtaç kaldı
Sakat anılarım da yanıma zarar..



Biriktirdiğim tebessümlerin ıslak ellerimde
Yatak başımdaki resim çekingenliğinde
Ve balkonumdaki çürük menekşede

Bir tutam senden kaldı
Tutamam..