zamanın içinde bir an...

gündoğusunda bir gece!
selamlaşırken günle sessizce
çığlıklar ötelendi beride

gece usulca sokuldu bebeğe

’’can’’ dedi,
’’korkma,ağlama
bak , bu güneş sana...
öptüm seni yüreğinden
en derin kederin
böyle gün aydınlığı olsun’’...

gün,güneş selam durdu bebeğe:
’’hoşgeldin ey beşer!
aydınlığın can bulsun
kara gecenin rüyaları gerçek olsun
ışıldıyorum geleceğine
ömrün güzellikle dolsun’’...

bebek bunları duyduğunu bilmeden
kokusunda anasının
korkarak
kıpraşarak açtı yumuk gözlerini
bir geceye baktı
bir gün güneşe
feryad figan
yumuldu anasının can veren göğsüne
anam dedi
ne gece ne gün
sensin ömrüm
anasının içi titredi
uzun uzun baktı yavrusuna
sevdalı , hülyalı
şükran duaları geçirdi içinden
şükür dedi sessizce
şükür sana Rabbim...


yıllar sonra
anasında can bulan bebek
başka tenlerdeki canlara nefes olurken
aynı titredi onun da içi
duyduğunu bilmediği
aynı duaları yineledi fısıltıyla
şükretti minnetle...


ve

zamanın içinde bir an
ilk çığlıklarının sene-i devriyesinde
gecenin yağmuru yıkarken hüznünü
vakit , güne çeyrek kala
farkındalığını farketti can...

geceme de günüme de ömrüme de şükür RABBİM...