Renk körü olmuşsun diyorlar.
Doğuştan gelirmiş renk körlüğü.
Bazı şanssız insanlar göremezmiş bazı renkleri.
Ben gördüm hepsini.
Şimdi görmediğim ise yine hepsi.
Anlamıyorlar... Söyleyemiyorum...
Düne kadar mavi maviydi,
Yeşil bildiğim yeşil işte.
Gözümü alan mor,
Anlaşamadığım kırmızı,
İiçimi ısıtan sarı...
Hepsini gördüm ben.
Dünden beri görmüyorum renkleri.
Her şey gri oldu.
Sanırım siyahla beyazı da kaybettim birkaç saat önce.
Koyu, sevimsiz, soğuk gri bir dünyam oldu.
Güneş gri, deniz gri.
Gökyüzü, yeryüzü, insanların yüzü hep gri.

Dünden beri uyumuyorum.
Belki rüyadır diye düşündüm,
Hani uyanırım da uyandığım anı kaçırırım diye gözümü bile kırpmadım.
Her şeyin tekrar rengârenk oluşunu göreyim diye uyumadım.
Ama hala bir değişiklik yok.
Kalkıp kalkıp pencereden bakıyorum.
Gri dünya dışarıda duruyor.

Doktora götürmeye çalışıyorlar beni.
"Sonradan renk körlüğü mü olurmuş hiç?
Allah korusun hasta falan olmasaymışım bari!"
Gitmiyorum, söylemiyorum.
Aklım yerinde. Beynimde de bir sorun yok.
Korktukları gibi değil hiçbir şey.

Dün kayboldu bütün renkler.
Dün sen giderken toplayıp cebine koydun renkleri.
Benden giderken aldığın her şeyle birlikte gittiler.
Aşkımızın mavisi gitti önce,
Özgür ruhlarımızın moru kayboldu,
kahkahalarımızın sarısı, hayallerimizin yeşili,
tutkumuzun kırmızısı sonra...
Sırayla doluştular cebine.
Bir tek griyi unuttun burada.
Kapattığın kapının sesiyle birlikte her şey birden bire gri oldu.
Senden bana bir tek gri kaldı.

Dün kayboldu bütün renkler...
Dün bozuldu tüm ahenkler...