çocukluğumu bana verin bu gün
geri kalan bütün ömrüm sizin olsun






düşlerimdeki hiç bir duvar yıkılmaz biliyorum




bahar geldi
henüz can bulan uçurtmaları düşündüm
uyanan ağaçları
düşledim büyüyen bütün çocukları
çocukluğumu geçirdim göz şehrimden
ve muhayyilem korkunç sustu
göçüp gittim kendimden
vakit bir akşam üstü


henüz çocuktum
bayılırdım uzun vadilerde gözlerimi benden çalan
o revnak zamanlarla oynaşmaya
en çokta
rüzgar saçlarımdan yakalayıp yüzümü öptüğünde mutlu olurdum
bütün çocuklar gibi
bir nefes kadar özgürdüm



yanı başımdaydı
bilirdim
ben yine en çok annemi düşlerdim
dahası kendimi özlerdim
börtü böcek sevinirdim
avuçlarımı izlerdim sonra
pembe pamuk şekerim renginde
babam dolardı ağzıma



gözlerimi hala kırpıştırıyorum yine
sırf o günden kalma diye
ve üzülünce
uçurtmasını sonsuz maviler içinde kaybetmiş ip gibi
kapatıyorum kısa bir süre gözlerimi
ve açınca tekrar görüyorum ki




yaşam dediğin bir sobe gibi












mhd