Bazı şiirleri okuyunca
içinde çok fazla eski kelime
bereketi görüyorum
sanki sözlük sözlük taranmış
tozlu sayfadan çekip alınmış
ve zorla sokulmuş şiirin içine
bir dize okuyunca
bir kitap okumuş gibi yoruyor insanı
ve kelimelerin çoğu
artık günlük dilde kullanılmayan
tozlu kelimeler…

Bakıyorum, yazı türkçe,
fakat anlam yabancı.
Şiiri yazan genç
acaba konuşma dilinde
o kelimeleri kullanıyor mu diyorum.

Ben tek dil yazarım
fazladan bir edebi
edepli ya da ebedi dil taşımam cebimde.
aynı güneşi paylaştığım
çağdaşlarım gibi konuşuyor
aynı şekil yazıyorum
ve atabildiğim kadar safra atıyorum
ama yük yine fazla çekiyor.

Zaman kendi şiirini yaratıyor
gündelik elbiseler gibi
ve mimari
ve resim gibi

rönesans geçti.

Sanatta en hızlı evrilen şiirdir
ancak
bizde birikerek gelişmedi
Süreya’nın dediği gibi:

“Bizden öncekiler toplamdan düşüldü.”