Biz unutkan değiliz
Sadece çok fazla düşündük birbirimizi
Ve insan içinde olduğu, sürekli aklında olan şeyi hatırlayamaz

Unutmadık ama hatırlayamıyorduk da


Nasıl ki sıkılarak konuşurduk
Anlatmaya çalışırken içimizdekileri
İçimizdekiler bulunsun diye
Arardık söyleyeceğimiz cümleleri
Yüreğin tam orta yerine isabet ederken ağzımızdan çıkan kelimeler
Biz durup beklerdik
Karşıdaki kalbin vurulmasını

İçten içe isterdik
Sevinirdik yerine ulaşınca cümlelerimiz
Biz görünüşümüzle diğerlerinden ayırt edilebilirdik
Ayırırdık kendimizi
Biz bizdik

Bir araya gelince tüm zamanlar eşli
Dağınık şiirlerin bilmem kaçıncısı
Oraya buraya dökülen kelimelerden ne kadar sorumluysak
O kadar suçlu gözlerimiz
Göremediğimiz için

Görebilirsek belki değiştirebiliriz alışılagelen sessiz seyri
Biraz ses katar, biraz nefes ekleriz
Biraz yaşamak
Az ölmek

Dağılan mezarları bir araya toplasak
Niye toplandıklarını bilemez kemikler
Manzara güzelleşsin biraz
Az unutulsun mezarlıklar
Sussun cesetler

Şiir konuşsun
Dağınık da olsa
Hiçbir kurala uymasa da
Ya da geceye eş zamanlı karanlıklarda etrafa yayılan sessizlikler konuşsun
Biz susalım
Herkes sussun
Ölüler hatta

Biz unutkan değiliz
Sadece karanlıkta konuşamıyoruz
Zaman hep geceye eş

Karanlıkta susulur çünkü
Unutmadık sadece susuyoruz
Belki biraz korkuyoruz
Kelimeler yerini bulamaz diye
Yolunu kaybeder karanlıkta diye
Şiirler konuşsun diye
Bir yer bulsun kelimeler kendine
Bir konum
Zaman
Aydınlık




On Dört Mayıs İki Bin On Üç 10 30
Nevin Akbulut