1
Yorum
1
Beğeni
4,0
Puan
1580
Okunma
Öyle şeyler yaşarsın ki gökyüzünde güneş battığını aynı zamanda karanlıkların aydınlığa döndüğünü unutursun.
En tozlu kuyulara düşer de,
kalkıp üzerini çırpmayı, aradan sızan gün ışığının bir çıkış olduğunu unutursun.
Arada sırada aklın yerine gelir de onu unutmayı denemeyi unutursun.
Öyle şeyler yaşattın ki
ben ne güneşi batırmayı hatırladım ne aydınlık olacağını.
ne tozları çırpabildim ne çıkışları bulmayı denedim.
Elim kalbimde ama kendimi hissedemedim.
Arada sırada aklım uğradı da
kaybolmuş çocuk seslerinde seni de bırakamadım.
Ben çıkışları unuttuğum şehrin de kayboldum da
Unutuldum...
4.0
100% (1)
Cevap Yaz