gece
en çok şimdi yanıyor derdine
en çok şimdi ağlıyor yıldızlar
yeryüzünü sel basıyor
gökyüzünü ateş

boğazımdaki her düğüm
yutamadığım acılar doğuruyor gırtlağıma
sesim kısılıyor
rengi gidiyor gözlerimin
ellerim
buz kesiyor

vedaya adanmış kelimeler
intihar ediyor kalemimin ucunda
cümleler perişan
isyanda dinlediğim şarkılar

’’siz benim kime küstüğümü nerden bileceksiniz’’

vurdumduymaz yine zaman
sarmıyor yaraları
en keskin tarafını bıçağın
dayıyor şah damarıma


sızlıyor aklım
kalbim
terkedilmiş bir sokakta kayıp
ruhum anadan üryan
paçavraya dönüyor adım


kimsesiz bir çocuk ağlıyor içimde
gözleri alacakaranlık
griye çalan bir sarhoşluk yüzünde
uzansam
ölecek
susacak bütün melekler


yokluğun kokuyor rüzgar
ay
düştü düşecek
vurgun yiyecek birazdan bahar
kıyamet utanacak

ah be yar
sözlerin cinnetime neden
yüreğime
bir kurşun yarası

’’yüreğim daralıyor ciğerim kanıyor olmasaydı sonumuz böyle’’



şimdi ben
kuşanıyorum kederlerimi
can kırıklarımı topluyorum eşiğinden
kapalı perdelerin ardından
son bir kez bakıyorum yüzüne
herşeyi yerli yerine bırakıyorum

şimdi
geceleri yakıp
yıkıp bütün duvarları
ayrılığı vurup alnından
kendimi
sözlerine asıyorum...