Sağılarak yılan girmiş koynuma
Dokununca bir nâzenin ten sandım
Biraz sonra dolananda boynuma
Has güzelin sarıldığı an sandım.

Taht kurdum nefretin çok uzağına
Halel getirmedim sevgi bağına
Düşünce anladım dost tuzağına
Ne bileyim, ben herkesi ‘ben’ sandım.

Evvelinden göremedim âhiri
Az geçmedim netâmeli nehiri
Damarıma zerk edilen zehiri
Hayatımı kurtaracak kan sandım.

Avutuldum karşılıksız emekle
Sen “ağamsın, sen paşamsın” demekle
Hayâl harmanında ‘hak’ beklemekle
Beher günü, alacağım gün sandım.

Mistik karakterim öne çıkınca
Egoizmin duvarını yıkınca
Mânâ mihverinden şartsız bakınca
Mumyalanmış cesetleri can sandım.

Teslim olan için, itiraz ne ki
Her şeye eyvallah, her şeye peki
Boş inançla kuşatıldım öyle ki
Harcıâlem hurafeyi din sandım.

Haberim yok rekâbetten, yarıştan
Sahte gülücükten, kaypak duruştan
Nutuk atılanda sosyal barıştan
Oynanan tüm oyunları son sandım.

Ahmet Süreyya DURNA

Şafak Taarruzu (Şiirler)