Yapraklar dökülende heyhat güz mevsiminde,
Gözlerin ufuklara mıhlandığı zeminde,
Ölümle pençeleşen hastanın son deminde,
Şakağından süzülen boncuk boncuk teriyim.
Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim!

Gün tepeden aşarken vakit akşam olanda,
Gündüzler gecelere gönülsüz ram olanda,
Gurbetteki yiğidin neşesi gam olanda,
Yüreğim lav püskürür sanki mahşer yeriyim.
Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim!

Yokluktan üzerine dağ devrilen yoksulun,
Kimsesiz kollanmaya muhtaç yetimin dulun,
İçtenlikle Allah’a yalvaran naçar kulun,
Ahını can özümde duyan özge biriyim.
Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim!
*
Bir yanık türkü duysam o an efkârlanırım,
Kendi iç denizimde tufan koptu sanırım,
Ve başka alemlere tehcire zorlanırım,
Gönüllerden gönüle sürgün gönül eriyim.
Ben hüzün şairiyim, ben hüzün şairiyim!

Ahmet Süreyya DURNA

ŞAFAK TAARRUZU -ŞİİRLER- KİTABINDAN.