2
Yorum
6
Beğeni
4,8
Puan
824
Okunma
Hayatı,insan olmanın erdemini,sevgiyi hatta sevdayı öğreten-anlatan kadın; ANNEM...En özelim,tek ekolüm.Yaşım kaç olursa olsun;muhtaç olduğum,önünde diz çökeceğim tek varlık.Bugün bir kez daha elimden tuttu kaldırdı beni.
Dün daha ;
Gürül gürül akıyordu nehirler
Çam ağaçları ne bereketliydi
Ay dolunaydı
Gece ışıltılı...
Güneş gün yüzümdü
Gölge soluk yeri...
Daha dün ,
Bir yaşlının duasıyla,
Kardelen bahçesine dönmüştü umutlarım,
Kardelen , kar dolu umutlarımdaydı...
Bugün; bir çınarın gölgesi kar etmedi güneşe,
Sis çökmek istedi güneş direnmedi,
Ne garip
Sis içime düşen şimşeklerde titredi ,
İçim bana mısın demedi...
Bu şehrin tabiatına alışamadım hala...
Ah annem;
En iyi sen duyarsın nasıl sevdalandığımı
’Üzdüm yine canımı...’
Sevdamın adına...
Aşk alnımın tam ortasından vurdu bu kez,
Zehir gibi soğuk buralar,
Biraz okşa saçımı dizlerindeyken,
Biraz söylen,
Ağla sevdama yine benimle...
Ama gel;
Hep olduğu gibi , yine
Sen kurtar beni zindanımdan...
5.0
75% (6)
4.0
25% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
